به مجنون کسی گفت که ای نیک پی!              چه بودت که دیگر نیایی به حی؟

مگر در سرت شور لیلی نماند؟                        خیالت دگر گشت و میلی نماند؟

چو بشنید بیچاره بگریست زار                          که:ای خواجه!دستم زدامن بدار

مرا خود دلی دردمنداست و ریش                     تو نیزم نمک بر جراحت مریش

نه دوری دلیل صبوری بود                               که بسیار دوری ضروری بود

بگفت :ای وفادار فرخنده روی                          پیامی که داری به لیلی بگوی

بگفتا:مبر نام من پیش دوست                        که حیف است نام من آنجا که اوست 

                                                                            (سعدی)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: